Saxofonist Bo van de Graaf (1957) is al geruime tijd actief in de Nederlandse jazz, een van zijn eerste optredens was met de impro-groep Morpheus White Music bij een jazzfestival in Boxtel in 1975. Bo speelde pas twee jaar sopraansaxofoon maar hij had een lp met het concert van Coltrane in Japan in juli 1966. Met Coltrane in zijn hoofd speelde hij een geïmproviseerde solo, pas 10 jaar geleden kreeg hij een opname hiervan, een vriend had nog een opname op een oude cassette tape, het fragment is te horen op het 5de nummer op deze cd. De concertreeks van Coltrane in Japan ging van start in het Shinjuku theater in Tokio, vandaar de naam van dit album.

Op Shinjuku staan 13 variaties op hetzelfde thema in de vorm van een suite, solo, in duo met pianist Michiel Braam en met grotere ensembles. Zo horen we Frank van Merwijk (piano), George Dumitriu (viool), Annelie Koning (stem), Albert van Veenendaal (piano), Arjen Gorter (contrabas), Dion Nijland (contraOlandabas), Mark Peters (contrabas), Mark Peters (contrabas), Makki van Engelen (drums) en Fred van Duijnhoven (drums). Shinjuku verschijnt 17 jaar na Bo’s eerste solo cd Ticket. Een heel ander verhaal dan de muziek die Bo al zo’n 30 jaar maakt met zijn groep I Compani die vooral is gespecialiseerd in filmmuziek van mensen als Nina Rota bij de films van Fellini en Bertolucci.

Zoals gezegd horen we hier een 13-delige suite getiteld Shinjuku-1 t.e.m. Shinjuku-13. Ondanks het feit dat alle nummers gebaseerd zijn op dezelfde improvisatie klinken ze toch allemaal verschillend. Toen Bo de piano inruilde voor de saxofoon alweer jaren geleden waren zijn voorbeelden de saxofonisten Archie Shepp, Gato Barbieri en John Coltrane, dat laatste is wel duidelijk geboekstaafd in het bovenstaande verhaal maar vooral Gato in zijn topjaren is duidelijk te herkennen in het geluid van Bo. In Shinjuku -6 ( Olanda in Due Italy) is ook pianist Michiel Braam te horen, het werd eerder uitgebracht op Novarajazz Italy in 2015. Hierin en vooral in Shinjuku 3 (Benny Golson) is de invloed van Barbieri duidelijk te horen, als fan van diens oudere albums kan ik hier volop van genieten.

Bijzonder is ook Shinjuku 4 (sax & bas) met Mark Peters op de contrabas die een constant patroon neerlegt waarover Bo soleert met fraaie uithalen, superieure muziek. Shinjuku 5 werd eerder uitgebracht als I Cpmpany Extended in 2013, hierop is de eerder genoemde groep te horen en Bo in een glansrol. Behalve op tenor- en altsaxofoon is Bo ook te horen op sopranino in Shinjuku 12 (Sopranino & Arabs), de Arabs is een anonieme Arabische percussiegroep, samen met de schrille tonen van de sopranino maken ze opzwepende slangenbezweerders muziek. Een absolute aanrader dit album en dat geldt ook voor de albums van I Company.

Jan van Leersum